Basketball niet meer voor de blanke Amerikaan?

Wanneer je iemand met enige kennis van NBA-basketball vraagt wie de beste blanke speler in de Noord-Amerikaanse competitie is, dan zal diegene ongetwijfeld geen Amerikaans noemen. Dirk Nowitzki, Pau Gasol, Steve Nash, Manu Ginobili: stuk voor stuk All Stars en cruciaal voor het succes van hun ploeg. Blanke Amerikanen die van eenzelfde belang zijn in de NBA, zijn op één hand te tellen. Er is er zelfs maar eentje die in een All Stargame speelde. Brad Miller viel die eer in 2003 en 2004 te beurt. In de herfst van zijn carriere strijdt hij nu bij de Chicago Bulls om een basisplaats met de Franse Amerikaan Joakim Noah.


In het Amerikaanse team is het al gedaan met de whities. Met een beetje goede wil is Jason Kidd nog aan te wijzen als blanke, maar even duidelijk is te zien, dat Kidd van multi-etnische afkomst is.

In de NBA is het aandeel van blanke Amerikanen tegenwoordig vrij minimaal. Snel geteld, zijn er amper meer dan dertig spelers van deze soort terug te vinden. Dat is gemiddeld één per ploeg. Opvallend is daarbij dat de Indiana Pacers er maar liefst zes in huis hebben. Met Troy Murphy en Mike Dunleavy jr. hebben ze direct ook twee van de beste blanke NBA’ers in huis. Daarnaast hebben ze cultspelers als Travis Diener en Jeff Foster onder contract staan. Ten slotte lopen ook nog Josh McRoberts en rookie Tyler Hansbrough rond. Deze twee waren de ster van hun collegeteams, respectievelijk Duke en North Carolina. McRoberts heeft in twee seizoenen minimale speelminuten gekregen. Het is de vraag hoe Hansbrough zich op het allerhoogste niveau gaat manifesteren.


Terwijl de starting five van de Pacers, de blessure van Dunleavy achterwege gelaten, twee blanke Amerikanen bevat, zijn er in de verdere NBA eigenlijk maar een paar anderen die een dergelijke positie innemen. Kevin Love in Minnesota en Spencer Hawes in Sacramento. Beide spelers zijn jong en hebben talent genoeg om het tot All Star te schoppen. Misschien zelfs wel tot lid van Team USA. Als derde is daar David Lee van de New York Knicks: een noeste werker die de ene na de andere rebound uit de lucht plukt en het in de aanval vooral moet hebben van inleggertjes en dunks. Ook hij zou misschien de All Stargame nog eens kunnen bereiken.


Is dit het? Nee, er zijn wel degelijk meer blanke Amerikanen van belang voor hun ploeg. Mike Miller, tot enkele seizoenen geleden één van de grote mannen in Memphis, is een belangrijke rollplayer voor de Washington Wizards. Kirk Hinrich is in Chicago weliswaar zijn basisplaats verloren aan Derrick Rose, maar kan wel degelijk ballen. In Denver is Chris Andersen een belangrijke kracht vanaf de bank: daarnaast is hij vooral een flamboyante verschijning. Chris Kaman is, wanneer fit, belangrijk voor de Los Angeles Clippers. Kaman heeft er echter voor gekozen om uit te komen voor het Duitse nationale team, hoewel hij wel in Amerika geboren is. Jong talent is er ook nog: Chase Budinger van de Houston Rockets. Ten slotte moeten Luke Ridnour, Steve Blake en Matt Bonner nog genoemd worden. Starters bij achtereenvolgens Milwaukee Bucks, Portland Trailblazers en San Antonio Spurs. Vaak onopvallend, zelden beslissend.

Is basketball niet meer weggelegd voor blanke Amerikanen? Het antwoord op deze vraag kan alleen maar negatief beantwoord worden. Op de verschillende colleges spelen ook meer dan genoeg blanke spelers. Vaak genoeg bepalende spelers ook. Eerdergenoemde McRoberts en Hansbrough waren sterren in het collegebasketball. Zo ook J.J. Redick (Orlando) en Adam Morrison (LA Lakers). Beide spelers werden ook hoog gekozen in de draft, maar kwamen tot dusver niet uit de verf in de NBA. Hoe het komt dat deze en andere spelers het net niet maken, is niet te zeggen. Het is slechts opvallend dat de echte sterren donkere gasten of buitenlandse vreemde vogels zijn.