Basketball niet meer voor de blanke Amerikaan?

Wanneer je iemand met enige kennis van NBA-basketball vraagt wie de beste blanke speler in de Noord-Amerikaanse competitie is, dan zal diegene ongetwijfeld geen Amerikaans noemen. Dirk Nowitzki, Pau Gasol, Steve Nash, Manu Ginobili: stuk voor stuk All Stars en cruciaal voor het succes van hun ploeg. Blanke Amerikanen die van eenzelfde belang zijn in de NBA, zijn op één hand te tellen. Er is er zelfs maar eentje die in een All Stargame speelde. Brad Miller viel die eer in 2003 en 2004 te beurt. In de herfst van zijn carriere strijdt hij nu bij de Chicago Bulls om een basisplaats met de Franse Amerikaan Joakim Noah.


In het Amerikaanse team is het al gedaan met de whities. Met een beetje goede wil is Jason Kidd nog aan te wijzen als blanke, maar even duidelijk is te zien, dat Kidd van multi-etnische afkomst is.

In de NBA is het aandeel van blanke Amerikanen tegenwoordig vrij minimaal. Snel geteld, zijn er amper meer dan dertig spelers van deze soort terug te vinden. Dat is gemiddeld één per ploeg. Opvallend is daarbij dat de Indiana Pacers er maar liefst zes in huis hebben. Met Troy Murphy en Mike Dunleavy jr. hebben ze direct ook twee van de beste blanke NBA’ers in huis. Daarnaast hebben ze cultspelers als Travis Diener en Jeff Foster onder contract staan. Ten slotte lopen ook nog Josh McRoberts en rookie Tyler Hansbrough rond. Deze twee waren de ster van hun collegeteams, respectievelijk Duke en North Carolina. McRoberts heeft in twee seizoenen minimale speelminuten gekregen. Het is de vraag hoe Hansbrough zich op het allerhoogste niveau gaat manifesteren.


Terwijl de starting five van de Pacers, de blessure van Dunleavy achterwege gelaten, twee blanke Amerikanen bevat, zijn er in de verdere NBA eigenlijk maar een paar anderen die een dergelijke positie innemen. Kevin Love in Minnesota en Spencer Hawes in Sacramento. Beide spelers zijn jong en hebben talent genoeg om het tot All Star te schoppen. Misschien zelfs wel tot lid van Team USA. Als derde is daar David Lee van de New York Knicks: een noeste werker die de ene na de andere rebound uit de lucht plukt en het in de aanval vooral moet hebben van inleggertjes en dunks. Ook hij zou misschien de All Stargame nog eens kunnen bereiken.


Is dit het? Nee, er zijn wel degelijk meer blanke Amerikanen van belang voor hun ploeg. Mike Miller, tot enkele seizoenen geleden één van de grote mannen in Memphis, is een belangrijke rollplayer voor de Washington Wizards. Kirk Hinrich is in Chicago weliswaar zijn basisplaats verloren aan Derrick Rose, maar kan wel degelijk ballen. In Denver is Chris Andersen een belangrijke kracht vanaf de bank: daarnaast is hij vooral een flamboyante verschijning. Chris Kaman is, wanneer fit, belangrijk voor de Los Angeles Clippers. Kaman heeft er echter voor gekozen om uit te komen voor het Duitse nationale team, hoewel hij wel in Amerika geboren is. Jong talent is er ook nog: Chase Budinger van de Houston Rockets. Ten slotte moeten Luke Ridnour, Steve Blake en Matt Bonner nog genoemd worden. Starters bij achtereenvolgens Milwaukee Bucks, Portland Trailblazers en San Antonio Spurs. Vaak onopvallend, zelden beslissend.

Is basketball niet meer weggelegd voor blanke Amerikanen? Het antwoord op deze vraag kan alleen maar negatief beantwoord worden. Op de verschillende colleges spelen ook meer dan genoeg blanke spelers. Vaak genoeg bepalende spelers ook. Eerdergenoemde McRoberts en Hansbrough waren sterren in het collegebasketball. Zo ook J.J. Redick (Orlando) en Adam Morrison (LA Lakers). Beide spelers werden ook hoog gekozen in de draft, maar kwamen tot dusver niet uit de verf in de NBA. Hoe het komt dat deze en andere spelers het net niet maken, is niet te zeggen. Het is slechts opvallend dat de echte sterren donkere gasten of buitenlandse vreemde vogels zijn.

Vals spel!

De Zweedse keeper Kim Christensen van IFK Göteborg haalde de afgelopen week het nieuws door zijn doel te verkleinen. Letterlijk. Door een paar drukkers tegen de beide palen maakt Christensen zijn doel enkele centimeters smaller. Zelf reageert de doelman laconiek: “Ik kreeg de tip enkele jaren geleden van een vriend. Sindsdien maak ik er zo nu en dan gebruik van.” De Zweedse voetbalbond weet zich vooralsnog niet echt raad met de situatie. Götenborg’s tegenstander Örebro overweegt protest aan te tekenen. De wedstrijd eindigde overigens in 0-0. Christensen's optreden is hier te zien

Dit incident lijkt op het eerste gezicht misschien niet echt ernstig en het is zelfs wel komisch. Toch is Christensen natuurlijk niet meer dan een valsspeler. Heel anders dan dopinggebruik, maar zeker niet zoals het hoort. Valsspelen is geen uitzondering in de wijde wereld van de sport. Topsporters willen nu eenmaal altijd winnen. Lukt het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Er kwamen zonder veel moeite zomaar vier incidenten in mij op die ook aangemerkt kunnen worden als vals spel. Samen met de strapatsen van Christensen vormen ze een mooie top vijf (in willekeurige volgorde).

Op 2 oktober 2004 werd voor het eerst een MotoGP race verreden op het circuit van Losail in Qatar. De baan, midden in de woestijn, was nieuw en de grip ontbrak daardoor nog enigszins. Aangezien deze grip erg belangrijk is, ook bij de start van de race, besloten Valentino Rossi en zijn makkers de nacht voor de race met een scootertje een burnout te maken op de startplaats van Rossi. Het extra rubber wat hierdoor op de baan komt, zorgt voor meer grip bij de start. Rossi’s rivaal, Sete Gibernau, diende echter een klacht in. Rossi moest als laatste starten en crashte tijdens zijn inhaalrace. Gibernau won. Rossi zwoer nadien dat Gibernau nooit meer een race zou winnen. De Italiaan heeft gelijk gekregen. Of Rossi nu echt vals heeft gespeeld valt te betwisten. Het was echter wel een opmerkelijk incident.

Serieuzer wordt het in de Formule 1. Op 13 november 1994 vond de beslissende race in het wereldkampioenschap plaats. Schumacher voerde het algemeen klassement aan, vlak voor Damon Hill. Schumi leidde ook de race, gevolgd door concurrent Hill. Door een fout raakte Schumacher de muur. Hij vervolgde echter zijn weg, maar kwam in aanraking met Hill waardoor de beide coureurs uitvielen en Michael Schumacher wereldkampioen werd. De dubieuze crash is door Schumacher altijd als een race-incident afgedaan, maar hier zijn telkens weer grote vraagtekens bij te plaatsen. Helemaal toen in Schumi in 1997 een soortgelijke manoeuvre uithaalde bij Jacques Villeneuve, die overigens niet slaagde.


Meer recent, op 28 september 2008, kende de Formule 1 opnieuw een knap staaltje vals spel. Renault-coureur Nelson Piquet jr. crashte, naar later bleek, opzettelijk. Hierdoor kon zijn teamgenoot Fernando Alonso de race winnen. De opzet bleef geheim, totdat Piquet in 2009 openlijk verklaarde dat hij teamorders had gekregen om zijn wagen te crashen. Teambaas Flavio Briatore werd daarop levenslang geschorst. Renault kreeg een voorwaardelijke schorsing van twee jaar. Zowel Piquet als Alonso werden onschuldig verklaard. Piquet kan derhalve weer zonder de extra loden last van het schuldgevoel rondrijden.

Ten slotte keren we terug naar het voetbal, waar het vals spel aan de orde van de dag is, in de vorm van de schwalbe! Toevallig werd tijdens de afgelopen speelronde, op 27 september, een werkelijk fantastisch exemplaar van deze edele kunst van het misleiden tentoongesteld. ADO Den Haag-speler Charlton Vicento stortte zeer opzichtig ter aarde in het strafschopgebied. Het leverde hem terecht een gele kaart op. Vicento's uitvoering van de stervende zwaan is hier te zien.

Bovenstaande voorbeelden komen allemaal uit het voetbal en gemotoriseerde sporten. Misschien is het toeval, misschien ook niet. Duidelijk is wel dat het ene vals spel kwalijker is dan het andere, maar vooral ook dat het van alle tijden is. De verschillende trucjes zorgen voor ergernis en irritatie, maar ook tot hilariteit en verbazing.

Watch out Team USA!

Spanje heeft het EK Basketball, ofwel Eurobasket, gewonnen. En hoe! De eerste poulewedstrijden verliepen nog stroef. Tegen Servië werd verloren, Groot Brittanië werd pas na veel moeite verslagen en tegen Slovenië was een verlenging nodig. Hier en daar een extra gemiste vrije worp of driepunter en de Spanjaarden hadden de tweede poulefase niet eens gehaald. In die nieuwe poule (Eurobasket kende een wat omslachtig systeem van voorrondes en poulefases) werd prompt verloren van Turkije, de gastheer van het WK in 2010. Een crisis leek nabij. De wedstrijd tegen Litouwen leek dan ook een geschenk uit de hemel. Het Baltische land is normaal gesproken ook een topper, maar kwakkelde net als Spanje al het hele tournooi. Zonder erg veel moeite won Spanje deze game met 84-70.

Volgende tegenstander was Polen: gastheer van Eurobasket 2009 en eerder al de verrassende winnaar in de match tegen Litouwen. De Poolse ploeg, onder leiding van Orlando Magic speler Marcin Gortat, leek vermoeid; de Spaanse ploeg herboren. Met de fitte Jorge Garbajosa en Rudy Fernandez in de starting five werd Polen overrompeld. Spanje speelde weer zoals het speelde tijdens de Olympische Spelen en het WK in 2006 in Japan, dat de ploeg wist te winnen. Na veertig minuten speeltijd stond een 90-68 stand op het bord. Duidelijke cijfers. Het leek leek boven water voor Spanje.

Polen was echter maar Polen. In de kwartfinale wachtte Frankrijk. Een ploeg met toppers als Tony Parker, Boris Diaw en Ronny Turiaf. Spanje gaf echter direct flink Gas(ol) en Frankrijk kreeg de zuiderburen nooit meer echt in het vizier: 86-66. In de halve finale werd Griekenland met dezelfde soort cijfers (82-64) aan de kant geschoven. De Griekse sterspeler Vassilis Spanoulis, tot dan toe goed voor 16,7 punten per wedstrijd, kwam niet verder dan 7 punten. Dit geeft ook de kracht van Spanje weer: het is niet alleen een snel aanvallende ploeg, maar verdedigend ook ijzersterk. Spelers als Rudy Fernandez en de 18-jarige Ricky Rubio staan bekend om hun verdedigende kwaliteiten en ook inside staat Spanje als een huis. Altijd staat één van de broertjes Gasol onder het bord om schoten te blokken en rebounds te pakken.


De Spaanse ploeg was gedurende het tournooi op stoom gekomen. In de finale stond de ploeg tegenover Servië, waartegen een eerder verlies weggepoetst moest worden. Net als tegen Frankrijk en Griekenland startte Spanje als een op hol geslagen stier en al snel keek de jonge Servische ploeg tegen een achterstand van vijftien punten aan. De ploeg wist zich onder leiding van ondermeer Nenad Krstic en Uros Tripkovic wel enigszins te herstellen, maar spannend werd het nooit. Rudy Fernandez toonde zich weer een briljant verdediger en wist de veelscorende Servische guard Milos Teodosic te beperken tot slechts 5 punten. In de drie voorafgaande wedstrijden scoorde hij nog 20, 12 en 32 punten... Teodosic raakte zichtbaar gefrustreerd en maakt enkele opzichtige fouten. De Spanjaarden lieten hun hoofden echter niet gek maken. Kenmerkend voor de overmacht van Spanje was wel een prachtige alley-oop pass van (derde!) point guard Carlos Cabezas op de jonge Victor Claver aan het einde van de wedstrijd. Servië reageerde met een driepuntspoging: een airball. Ondanks dat het toen al nergens meer over ging, gaf het de verhoudingen goed weer. Eindstand: 85-63.


Na een stroeve start domineerde Spanje het tournooi. De vraag is nu wat Spanje kan gaan uitrichten tegen Team USA, volgend jaar in Turkije. In de Olympische finale wist Spanje het de Amerikaanse ploeg al zeer lastig te maken. Volgend jaar zou Spanje de ploeg van LeBron James, Chris Paul en alle andere sterren wel eens voorbij kunnen streven. De Amerikanen hebben misschien grotere spierballen, maar de Spaanse ploeg speelt al heel lang samen. Iedereen is bereid te werken voor de ploeg en, belangrijk ook, de Spanjaarden zijn veel vertrouwder met het FIBA-basketball dan de Amerikanen. Bovendien bezit de Spaanse ploeg simpelweg erg veel kwaliteit. Pau Gasol (Eurobasket MVP) is één van de beste ‘bigmen’ die op dit moment op deze aardbol rondlopen, Ricky Rubio is al goed en wordt alleen maar beter, Rudy Fernandez en Juan Carlos Navarro blijven altijd koel en hebben allebei aangetoond prima mee te kunnen in de NBA. Zo ook Jorge Garbajosa: een powerforward met een prima driepunter in huis. Nemen we een kijkje op de bank van Spanje, dan zien we Marc Gasol, die een prima rookieseizoen kende bij de Memphis Grizzlies. Naast hem zitten Felipe Reyes, het brok graniet van Real Madrid, de ervaren guards Raul Lopez en Carlos Cabezas en allroundspeler Alex Mumbru. De laatste plaatsen worden ingenomen door zeer talentvolle spelers: Victor Claver en Sergio Llull, beide in juni gedraft door NBA-ploegen. En dan ontbrak er ook nog een aantal spelers. Wat te denken van Jose Calderon, de floorleader van de Toronto Raptors. Sergio Rodriguez, net verhuisd van Portland naar Sacramento, is ook nog beschikbaar. In de Spaanse competitie speelt ook nog een aantal topspelers als Fran Vasquez (Barcelona) en Sergi Vidal (Real Madrid).

Het heden en de toekomst voor het Spaanse basketball zien er rooskleurig uit. De nationale ploeg is dan ook een perfecte mix van ervaren toppers en grote talenten. Team USA is gewaarschuwd!

Grote generale!

Voetbal. Niemand kan er de laatste jaren nog omheen. Amper een jaar geleden leefde heel Nederland mee met Oranje. Na de teleurstellende nederlaag tegen Rusland volgden slechts enkele voetballoze weken, waarna de verschillende landelijke en Europese competities alweer van start gingen. Eredivisie, Jupilerleague, Amstel Cup, Champions League en UEFA Cup (de laatste aflevering!) zijn nog maar net afgerond en je zou denken dat vrijwel elke voetballiefhebber wel toe is aan een welverdiende pauze van enkele maanden. Het valt tegenwoordig immers niet mee om alle wedstrijden en competities bij te houden.

Bij de NOS denkt men blijkbaar anders over de voetbalmoeheid van Nederland. Sinds een week worden op Nederland 3 de wedstrijden van de Confederations Cup live uitgezonden.

Welke Cup? Juist, die! De strijd om de felbegeerde Confederations Cup vindt tegenwoordig om de vier jaar plaats. Steeds één jaar voor het WK spelen de kampioenen van de verschillende takken van de FIFA, samen met de regerend wereld kampioen en het organiserende land tegen elkaar om uit te maken wie de beste van de wereld is. Een soort alternatief WK dus, gehouden in het land waar het echte WK ook georganiseerd wordt. Waarom? Geen idee.

Ik heb me hardop afgevraagd of er daadwerkelijk mensen naar de wedstrijden in Zuid Afrika kijken. Een kijkje op de site van de Stichting Kijkonderzoek brengt uitkomst. Naar de eerste wedstrijd op Nederland 3 (Nieuw Zeeland – Spanje) keken 308.000 mensen. Het aantal kijkers nam daarna behoorlijk toe met een uitschieter bij Egypte - Italië: 596.000 kijkers. Op dit moment is net de wedstrijd afgelopen tussen Italië en Brazilië. De kijkcijfers zijn dus nog niet bekend, maar waarschijnlijk gaan ze wel over de voorgaande topper heen (nb. deze wedstrijd trok 904.000 kijkers). Om de genoemde getallen in een context te plaatsen: voor Nederland – Noorwegen, de wedstrijd die nergens meer om ging, schakelden 2.358.000 mensen in op RTL7.

Nu mijn eerste vraag opgelost is, rijst een tweede. Waarom kijken toch nog redelijk veel mensen naar de Confederations Cup? Wat maakt het interessant om te kijken naar de verrichtingen van Egypte? Waarom keken er meer dan een half miljoen mensen naar Zuid Afrika – Nieuw Zeeland? Is het verveling? Komkommertijd in televisieland? Of hebben we te maken met een nieuw soort verslaving: voetbaldrang?! Zijn kijkers benieuwd of Zuid Afrika het allemaal wel aan kan? De grote generale repetitie voor het WK 2010 gaat in elk geval niet onopgemerkt voorbij.

Zoals gewoonlijk weten wij Nederlanders ook bij de Confederations Cup wel weer iets te vinden waarover we lekker kunnen klagen. De toeters van de Afrikaanse fans maken namelijk zo’n irritant geluid. Het is toch de hopen dat daar nog wat op gevonden wordt voor volgend jaar, anders draait het WK onherroepelijk uit op een fiasco!

LA Lakers bemind, maar onbekend?

De Los Angeles Lakers hebben afgelopen zondag, onder aanvoering van superster Kobe Bryant, het kampioenschap van de NBA in de wacht gesleept. De ploeg uit The City of Angels bleek in een best of seven serie een brug te ver voor de Orlando Magic. Het werd 4-1.

Hoewel de NBA Finals wereldwijde aandacht krijgen en jaarlijks door miljoenen mensen gevolgd worden, blijft het voor de Nederlandse sportjournalistiek toch een lastig fenomeen. Vooral de spelersnamen zijn blijkbaar een lastige materie, getuige de fouten die gemaakt werden.

Mart Smeets wist gedurende de korte samenvattingen van Studio Sport steevast vrijwel elke naam anders uit te spreken dan gebruikelijk is (Gausol in plaats van Gasol, Pietrus heette ineens Pietrius en bij Lamar Odom's achternaam werd de klemtoon nadrukkelijk op het laatste deel gelegd. Alsof zijn verstand aan zijn naam af te lezen was, zeg maar). Van Smeets is de gemiddelde sportkijker echter niets anders gewend. Of het nu om basketball, wielrennen of voetbal gaat, Smeets weet namen altijd weer een persoonlijke tint mee te geven. Waarom doet hij dit? Om indirect de aandacht op zichzelf te vestigen? Om zijn superioriteit te tonen? Ik heb werkelijk geen idee, maar het is doorgaans behoorlijk irritant.

Nog even terug naar de NBA-spelers. Op de website van de Volkskrant werd ook melding gemaakt van het kampioenschap van de Lakers. Helaas ook hier weer een klein, doch jammerlijk falen. Eerdergenoemde Lamar Odom heette nu ineens Larry Odom. Oooooh dom!

Is dit nu echt belangrijk? Nee, eigenlijk niet. Ik vind het wel opmerkelijk dat instituten als Studio Sport en de Volkskrant dergelijke fouten maken. De gemiddelde kijker en lezer zal het misschien niet eens opvallen, maar voor de liefhebber is zoiets storend en toont het een bepaalde desinteresse en onwetendheid.

Ben benieuwd hoe Wesley Snieder, Jan-Klaas Huntelaar en Robert van Pressie het volgend jaar gaan doen in Zuid-Afrika.

It IS easy being green

Welkom op mijn blog: Groenblog! Het is mogelijk dat de argeloze lezer nu een blog verwacht over de natuur of misschien wel over het leger.

Niets is minder waar.

Groen staat voor alles! Het is tevens de kleur van een zekere naïviteit. Dit geeft wel ongeveer weer welke kant de berichten op deze blog op gaan. Een (on)genuanceerde kijk op alles wat mij bezighoudt: nieuws, sport, trends, muziek, films, etcetera.