Bevrijdende verrassing

Het is alweer een weekje geleden: bevrijdingsdag 2010. 65 jaar na het einde van wereldoorlog nummer twee alweer. De dag zorgt voor enige bezinning en iedereen staat op één of meer momenten wel even stil bij de vrijheid, die voor ons zo vanzelfsprekend is. Bovenal is bevrijdingsdag echter een feest geworden. Dit jaar Feest XL, want het is een lustrumjaar. Iedereen vrij, iedereen blij.

De extra drukte is goed te merken in het Stadspark in Groningen, waar het jaarlijkse bevrijdingsfestival plaats vindt. In een soort fietsfile manouvreerde ik mij halverwege de middag richting de drafbaan a.k.a. festivalterrein. Het duurt dan ook even, maar uiteindelijk bereik ik de poorten waarachter alles gebeurt. Voor de ingang wordt een poging gedaan de stroom bezoekers te tellen. Kapotte telapparaatjes zijn het gevolg.

Bij een festifeestje hoort natuurlijk een drankje. Voor een drankje is een muntje nodig. Eerst maar eens in de rij staan dus en eenmaal met een paar munten op zak in de volgende rij om een biertje of twee te bemachtigen. De tijd tikt ondertussen voorbij en de drukte schijnt exponentieel toe te nemen. Tijd ook die wegtikt tot het optreden van Guus Meeuwis. Guusgruwelijke drukte! Een praatje hier en daar makend, is die hele Brabantse liedjeszanger me ontgaan, maar het was voor velen kennelijk een niet te evenaren hoogtepunt van de dag, want na Guus de zondvloed. Een enorme mensenmassa begint zich naar de uitgang van het terrein te begeven, terwijl ik tegen die stroom in het hoofdpodium tracht te bereiken. Tip: ga achter iemand met een kinderwagen aan lopen. Als Mozes die de Rode Zee splijt. Als een warm mes door boter.

Voor het podium is het inmiddels geen Guusgruwelijke drukte meer. ‘Gezellige drukte’ blijft over. Een drukte die vier van de vijf jaren heerst op bevrijdingsfestivals. Volgende optreden: Dewolff. Leuk hoe die jonge gastjes niet al te ingewikkelde, maar lekker rockende nummers spelen. Erg catchy sound, vooral ook door het Hammond-orgel. Na Dewolff: honger! Eenmaal bewapend met een bakje patat kom ik een paar bekenden tegen. Babbelend en bierdrinkend vallen onze ogen en oren opeens weer op het podium. Daar staat We Were Promised Jetpacks. Wat mij betreft een geniale bandnaam. Omdat het wel goed klinkt en de wind koud begint te worden, besluiten we tussen de redelijk dichte menigte voor het podium te kruipen. Prima idee, want lekker warm en de muziek is beter te volgen. WWPJ komt zo beter tot zijn recht. De zanger van deze Schotse band dacht waarschijnlijk: “Geen jetpacks, dan helemaal geen leuke outfit!” De iets te dikke frontman staat in een aftandse spijkerbroek en een grijswitte trui die je per dozijn bij de Wibra kunt kopen nogal onbewogen op het podium. De klanken uit zijn strot zijn dat echter zeker niet! De man zingt met gevoel. Beetje melancholisch, beetje treurig en toch ook opgewekt en krachtig. De hele band bevalt. Lekkere indie-rock. Gemaakt voor festivals.



Na WWPJ nog meer leuks, maar deze band zit the day after nog het meest in mijn hoofd. Een paar nummertjes downloaden dus. Luisteren, nog eens luisteren en een heel klein beetje teleurstelling. Het klinkt wel goed, maar live was het beter-best. Toch, een eervolle vermelding voor We Were Promised Jetpacks. Een aangename verrassing van het bevrijdingsfestival. Tijdens eerdere edities gold dat al voor ondermeer Infadels, Goose en Shitdisco. Doorgaans weinig grote namen in Groningen, maar kwaliteit is er zeker. Voor wie WWPJ live wil aanschouwen: na een tour door Noord-Amerika staan ze op 15 augustus in Hamburg. Geen gigs in Nederland? Nee! Maakt het optreden op 5 mei nog uniek ook!